- رختخوآب دستنویس هآیم -

- نیستی -

ناراحتم از این که نیستی

چرا من حق ندارم داشته باشَمَت

+تو پاییز یکم سخته تنها باشی

+التماس دعا محرمه

۲ نظر

۰ ۲۹ مهر ۹۴ ، ۱۱:۲۵

- نفیسه -

- مگرنه -

تنهآیی

یا مثلاً با خواهر یا برآدرت بلند شَوی

بروی یکجآی دور ِ دنج ِ سآکت

سآکت از آن نوع ک فقط صدای باد بین برگ هآ و صدای پرند هآ

یا صدای چیک چیکِ بارآن را بشنَوی

مثلاً یک جایی در میآنه ی میآنه ی جنگل هآی استوایی

بعد شروع کنی بدون آسیب به دور و بَرَت یک آلونک شیشه ای بسآزی

و بشینی روی زمینَش و کیف کنی از اینگه کاغذ دیواری اَت انقدر طبیعیست

مگر نه؟

+اینجآآآ رو» کلیک

۶ نظر

۰ ۲۱ شهریور ۹۴ ، ۱۵:۲۷

- نفیسه -

چقدر وقتی این آهنگ پــِلی شُد یهو چشمام تار شد با حلقه هآی اشک مگه یه آهنگ میتونه انقدر آدمو بهَم بریزه بِ قول .::دخت ِ جوزا::. آخ... آخ از این خاطره ها ک قلب ِ آدمو بدرد میاره می توان با خاطرات حتی سَفر کرد به ناکجآ +ممنون ازت فاطمه جان بابت پستت اینم یه هدیه برات» کلیک

۰ نظر

۰ ۱۴ شهریور ۹۴ ، ۱۴:۵۷

- نفیسه -

لحظات ِ آخر

صدای ِ نفس های ِ آخراَمرداد ِبه گوش می رسد...

و این نفس هآی آخر رآخدابرایَم عطرآگین کرد...

مرا فـرستآد به سَفر ِ [ بِهشـت]...جایی که آرامش ِ محض است بی اغراق

السّلامُ عَلیـک یا علیّ بن ِ موسی الرّضـا امام مهربآنـی هآ

+چقدرخوشبختمک رفتم به این سفر تو لحظات آخر ماهَم

+چقدر با امام رئوف صحبت کردم

+براتونم دعآ کردم:)

_{^{+عکسو خودم گرفتم دَم ِ صبح بعد از صداینقاره ها}}

۰ نظر

۰ ۳۰ مرداد ۹۴ ، ۰۷:۴۵

- نفیسه -

نیمه شبـی

یهو نصف ِ شبی اینـو گوش بدی:

مَـروای دوسـت ،مَروای دوست

مَـرو از دستِ منای یآر

کـه منم زنده بهبـوی ِ توبـه گل روی ِ تـو

مَـرو ای دوسـت ،مَرو ای دوست

بِنــِشین بآمن و دل

۰ نظر

۰ ۱۸ مرداد ۹۴ ، ۲۱:۲۶

- نفیسه -

روزم

روزتــــــَولدم رو ب پایان است و من....

13.مرداد.94

زادروزی دیگر ب اخر رسید...

فقط جهت ثبت پست شد...

۰ نظر

۰ ۱۳ مرداد ۹۴ ، ۱۹:۲۹

- نفیسه -

- دختــرم -

دخترکم به پدرت گوشزد می کنم که یکــی از روزانه هآی ِ عآشقانه اَش در آغوش گرفتن تو باشد طوری در آغوشت بگیرد که بآزوانَش حصار اَمنَت شوند تا وقتی قَد کشیدی تنها [مَفـــَرَّت] آغوش مردآنه ی او بآشد

۰ نظر

۰ ۱۰ مرداد ۹۴ ، ۱۴:۴۸

- نفیسه -

معتــاد

انقدرمَعتــاد ِکتآبباشـی ک ِ اینطوری خوآبت ببـَره...:)

+ یهویــی

+البته صبح که بیدار بشی بیچاره ای

۰ نظر

۰ ۰۵ مرداد ۹۴ ، ۱۴:۱۵

- نفیسه -

سلام ماهَم - :)

سلام ماهَم

خوش آمدی که به موقع آمدی

دختری شاید بسیار مغرور اما با دلیاقیانوسیدر سیزدهمین روزت پا به این دنیا گذاشت یا شاید بهتر است بگویم با اشک های تقریبا همیشگی اش،

آخر مادرش می گوید انقدر گریه میکردی که من هم باتو گریه می کردم. من بهفدایتمادرم.

بُگذریم...

مردادِ من بقدری عاشقت هستم که وقتی میرسی غرق درشادیمیشوم. غم های دنیا را به گور فراموشی میسپارم و آغوشم را برای آمدنت می گشایم.

آخر میدانم تو جز خوبی چیزی نداری.چونخداجز خوبی ندارد.

هان میدانی به تازگی برایفرزندنداشته ام مینویسم و از ته قلب آرزوی این را دارم که او نیز در این ماه متولد شود.

^{من فررند توام فرزند اَمرداد ِ جاودان ، بیا در آغوشم}

+ چ خوب میشه بچمم مردادی بشه (چ پررواَم)

+تو مردادهندونهاینطوری میچسبه.. بفرماییید

۰ نظر

۰ ۰۲ مرداد ۹۴ ، ۰۹:۳۸

- نفیسه -

شاید ادامه ی قسمتـی از نوشت هایت

کاش از دو کوهه بیشتر مینوشتی...

قلمت را دوست دارمدوستی ک ب لطافت گلبرگی [دخت ِ جوزا]...

کاش مینوشتی از گردان تخریب...از آنجایی که هنوز ک هنوز است درکش نکرده ام و هزاران هزار بار حسرت میخورم ک چرا انقدر زود گردان تخریب را ترک گفتیم...

دومین بار بود ک عازم جنوب بودیم از ابتدای سفر آرزو میکردم ک حداقل امسال یکی از اسکان هامان دوکوهه باشد..

با آن حسینیه ی روح نوازش و هوایی ک میکشد آدم را...

بالاخره شب آخر قرار شد رویتخت رزمنده هااستراحت کنیم... باخودم فکر میکردم ک ناگهان مسئول اتاق خبر داد کسانی ک میخواهند ب گردان تخریب بروند راس ساعت یازده مقابل درب خروجی باشند واِلا نمیتوانند تنها بیایند چون هوا تاریک است...

ساعت یازده با شوق منتظر بودم ک راه بیفتیم... همه ی آنهایی ک قصد آمدن داشتند منتظر بودند..

حرکت کردیم...

ابتدای راه سرودی را زمزمه کردیم... وباقی راه در سکوت و هرکس ب تنهایی یا در گروه های دو یا سه نفره ب سوی گردان تخریب پیش می رفتیم... ب جایی رسیدیم و کمی منتظر ماندیم و نشستیم... یک راوی شروع کرد ب صحبت کردن.

آسمان صاف و پرستاره بود صحبت های راوی درمورد جهت یابی رزمنده ها از ستاره ها و بسیار جالب بود... صحبت های راوی تمام شد.. ب راهمان ادامه دادیم... گوش تیر میکردم بلکه صدای قدمهای رزمنده ها بشنوم اما نه من خیلی کمتر از این حرف ها بودم...

بالاخره رسیدیموااااااااای خدای من عجب فضایی.. جایی ک تخریب چی ها برای خنثی کردن مین ها و دوراز اردوگاه با جان خود بازی می کردند... و از همه دلنشین تر جایی ک دعا میخواندند عزاداری میکردند یا حسین می گفتندو الهی العفو.... چقدر چقدر صفای غیر قابل وصفی داشت...تنها کاری ک از دستت برمی آمد اشک ریختن بود واشکریختن...کمی آنطرف تر قبرهایی خالی وجود داشت..ک گفتند تخریب چی ها برای خود آماده کرده بودند و در آن میخوابیدند تا،تا.. هعی وای ک چ بگویم از این همه صفا و بزرگی... و لحظه ی وداع با ان همه حس وصف ناشدنی... تا رسیدن ب اردوگاه در فکر بودم...رزمنده ها را تصور میکردم.. و چقدر دلم میخواست آن دوران را زندگی کنم...