شاید ادامه ی قسمتـی از نوشت هایت :: - رختخوآب دستنویس هآیم -

شاید ادامه ی قسمتـی از نوشت هایت

شنبه, ۲۷ تیر ۱۳۹۴، ۰۸:۲۰ ب.ظ

کاش از دو کوهه بیشتر مینوشتی...

قلمت را دوست دارمدوستی ک ب لطافت گلبرگی [دخت ِ جوزا]...

کاش مینوشتی از گردان تخریب...از آنجایی که هنوز ک هنوز است درکش نکرده ام و هزاران هزار بار حسرت میخورم ک چرا انقدر زود گردان تخریب را ترک گفتیم...

دومین بار بود ک عازم جنوب بودیم از ابتدای سفر آرزو میکردم ک حداقل امسال یکی از اسکان هامان دوکوهه باشد..

با آن حسینیه ی روح نوازش و هوایی ک میکشد آدم را...

بالاخره شب آخر قرار شد رویتخت رزمنده هااستراحت کنیم... باخودم فکر میکردم ک ناگهان مسئول اتاق خبر داد کسانی ک میخواهند ب گردان تخریب بروند راس ساعت یازده مقابل درب خروجی باشند واِلا نمیتوانند تنها بیایند چون هوا تاریک است...

ساعت یازده با شوق منتظر بودم ک راه بیفتیم... همه ی آنهایی ک قصد آمدن داشتند منتظر بودند..

حرکت کردیم...

ابتدای راه سرودی را زمزمه کردیم... وباقی راه در سکوت و هرکس ب تنهایی یا در گروه های دو یا سه نفره ب سوی گردان تخریب پیش می رفتیم... ب جایی رسیدیم و کمی منتظر ماندیم و نشستیم... یک راوی شروع کرد ب صحبت کردن.

آسمان صاف و پرستاره بود صحبت های راوی درمورد جهت یابی رزمنده ها از ستاره ها و بسیار جالب بود... صحبت های راوی تمام شد.. ب راهمان ادامه دادیم... گوش تیر میکردم بلکه صدای قدمهای رزمنده ها بشنوم اما نه من خیلی کمتر از این حرف ها بودم...

بالاخره رسیدیموااااااااای خدای من عجب فضایی.. جایی ک تخریب چی ها برای خنثی کردن مین ها و دوراز اردوگاه با جان خود بازی می کردند... و از همه دلنشین تر جایی ک دعا میخواندند عزاداری میکردند یا حسین می گفتندو الهی العفو.... چقدر چقدر صفای غیر قابل وصفی داشت...تنها کاری ک از دستت برمی آمد اشک ریختن بود واشکریختن...کمی آنطرف تر قبرهایی خالی وجود داشت..ک گفتند تخریب چی ها برای خود آماده کرده بودند و در آن میخوابیدند تا،تا.. هعی وای ک چ بگویم از این همه صفا و بزرگی... و لحظه ی وداع با ان همه حس وصف ناشدنی... تا رسیدن ب اردوگاه در فکر بودم...رزمنده ها را تصور میکردم.. و چقدر دلم میخواست آن دوران را زندگی کنم...